Paardrijden

2 maart 2018 - Kiruna, Zweden

Vandaag gaan we paardrijden door de bossen om elanden te spotten. Dat laatste is niet meer zo relevant want gisteravond stonden er een dozijn voor ons raam en vanmorgen was het een hele kudde die zich aan de balen hooi van de paarden tegoed deed. Mijn paard, Hvellur (spreek uit kvetloer) is een witte hengst van 19 jaar. We moeten ons paard zelf uit de wei halen en naar de stal brengen om te borstelen en te zadelen. Ik voel er nooit zoveel voor om met een paard samen in zo'n stalruimte te staan. De ruimte is best klein en een paard best groot. Gelukkig is Hvellur braaf, eet aan een stuk door en laat zich ondertussen steeds een stukje opzij duwen zodat ik steeds genoeg ruimte heb om het niet benauwd te krijgen. Hoewel het volgens onze juf geen kwaad kan, durf ik toch niet achter Hvellur langs te lopen. De kans om, al is het per ongeluk, geplet te worden door een paar honderd kilo paardenbil lijkt me toch te groot. Als we klaar zijn om op te stappen zijn Hvellur en ik vrienden. De rit door het bos is prachtig. We gaan een stuk dwars door de diepe sneeuw waar een soort schapenpaadje loopt. We gaan stapvoets en Hvellur stapt precies in de voetsporen van zijn voorganger. Een enkele keer zakt hij onverwacht ineens met een been heel diep weg. De eerste keer schrok ik me een ongeluk en dacht ik dat we samen ondersteboven in de sneeuw zouden belanden maar Hvellur stapte rustig door en ik moest me gewoon goed vasthouden. Terug op het bredere en platgestampte pad gingen we in draf of eigenlijk in tult, de speciale draf van IJslandse paarden. Niet alle paarden zijn daar even goed in en de mijne deed iets tussen tult en draf in. Ik zat daarom lekker te hobbelen en hield de teugels maar goed strak. Wat gaaf om zo door het bos te draven en af en toe te stoppen om elanden te kijken. Eenmaal terug vond ik het jammer dat het al voorbij was en tegelijkertijd was ik blij dat ik nog netjes in het zadel zat. Het was best hard werken voor Hvellur zo door de sneeuw ploeteren maar ook best inspannend om in het zadel te blijven. Nu konden we vaststellen dat dat was gelukt. De paarden rolden door de sneeuw om af te koelen, we lunchten met een soort draadjesvlees van rendier en Bas en ik konden naar ons eigen huisje op de boerderij verhuizen. 's middags wandelden we nog een stuk langs de rivier en 's avonds aten een heerlijke visschotel met Jennie. 

Foto’s

1 Reactie

  1. Vink:
    6 maart 2018
    heel leuk, altijd prachtig om jullie reisverhalen te lezen en zo wat mee te maken van jullie avonturen