Maandag 14 augustus - naar Manitoulin island

Om half 6 vertrekken we naar de ferry. Het is nog donker, de maan zorgt dat we voldoende zien bij het inladen van onze spullen. Op de kade eten Jinse en ik een cinnamon roll. Zo'n grote naar frituur smakende opgerolde deegklomp met veel stroopachtig spul ertussen. Het lukt om een groot deel weg te spoelen met koffie en de rest laat ik voor wat het is. 
De boottocht duurt 1,5 uur en is prachtig. We zitten riant in luie stoelen op het bovendek. We zien de zon opkomen, passeren veel kleine eilanden en er zweeft een meeuw met ons mee die indrukwekkende kunsten vertoont op de termiek en uit mijn hand stukjes brood eet. 
We besluiten eerst naar de noordoostelijke punt van het eiland te rijden, een indianen reservaat. Het hele eiland is overigens van de first nations, ze hebben hun land nooit afgestaan aan de overheid. Bij het visitor center halen we informatie, drinken koffie bij een lokaal koffietentje en rijden naar de start van de wandeling die we besluiten te doen. We worden luid blaffend verwelkomd door 3 honden. We waren al geïnformeerd dat de honden hier rondlopen en dat ze vriendelijk zijn. We zijn de enige hier. Geweldig, eindelijk een plek waar we moederziel alleen van de natuur kunnen genieten. We pakken onze rugzak met een picknick en gaan op pad. Dan zien we een bord "please don't mind the dogs, they will join you on your walk and safeguard you from bears". Oh, er zitten dus wel beren op dit eiland, dat vroegen we ons al af. De honden zijn inmiddels verdwenen. Het eten halen we maar weer uit de rugzak, picknicken doen we later wel. Ineens vinden we het toch wel spannend om hier te gaan wandelen. Leuk hè om hier moederziel alleen te zijn, zegt Bas. Hmm, in elk geval stretchen we onze comfort zone een beetje. Gelukkig komen de honden aangehold als we op pad gaan. De hele weg lopen ze voor ons uit. Soms een beetje ver en zien we ze niet meer maar steeds zitten ze dan ergens op ons te wachten. Bij een kruising van paden, in een poeltje met water om af te koelen of gewoon als we te ver achter raken. Soms vliegen ze ineens het bos in en jagen ze op een eekhoorn of iets anders kleins. Naar mate we langer lopen groeit het vertrouwen in onze gidsen. Het bos is nat, het paadje vaak blubberig en regelmatig lopen we langs poeltjes met water. We zien knalrode paddenstoeltjes, net uit de grond stekende punten van paprika's en kleine kikkertjes. Halverwege komen we aan bij een mooi uitzichtpunt en kunnen we de hele baai zien liggen. We zijn dan ruim een uur onderweg en inmiddels al helemaal lekgeprikt door de muggen en Jinse en Bas hebben beide een wespensteek opgelopen. Het muggenspul zit nog in de koffer en onze broekspijpen ook. Die vergeten we na vandaag in elk geval niet meer. Als ik op de terugweg een van de honden aai die steeds bij me blijft lopen, waarschuwt Bas dat je ook van dieren "poison ivy" (een erg giftige plant die hier overal staat en waar je erg pijnlijke blaren van kunt krijgen) kunt oplopen. O jee.. Terug bij de auto voelen we ons blij en voldaan. Wat een geweldig leuke wandeling. We belonen onze meest trouwe gids met de salami van Jinse en gaan op pad. Eerst maar ergens onze handen wassen voor we gaan eten. We picknicken onderweg bij Big Lake en komen op tijd aan in onze b&b in Gore bay. 'S avonds krijgen we een lift van een local die ons ziet lopen. Hij zet ons af bij een leuk restaurant in de haven en geeft ons tips voor de volgende dag. We eten eindelijk een keer lekker en gezond. Knoflookbrood, vis met groente en een salade en Jinse pasta. Alle vis die je hier kan eten is natuurlijk zoetwatervis. Deze heet gewoon whitefish. De eerste Canadese wijn die we proeven is ook heerlijk.